-
1 oportet
oportet uit, ēre, impers. [ob+2 PAR-], it is necessary, is proper, is becoming, behooves: Aufer mi ‘oportet,’ none of your ‘ oughts,’ T.: est aliquid, quod non oporteat, etiam si licet: alio tempore atque oportuerit, Cs.: cum subvenire communi saluti oporteret: oportet habere, Iu.: tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset: oportere decreta rescindi, S.: damnatum poenam sequi oportebat, ut, etc., the punishment was to be, Cs.: hoc fieri et oportet et opus est: adulescenti morem gestum oportuit, T.: pecunia, quam his oportuit civitatibus dari, that was to be given: mansum oportuit, he ought to have stayed, T.: multa oportet discat atque dediscat: valeat possessor oportet, H.: ut familia Tulli concidi oportuerit.* * *it is right/proper/necessary; it is becoming; it behooves; ought -
2 oportet
oportet, tuit, ēre, verb. impers., es muß, sowohl = es ist nötig, es gebührt sich, als = es ist zweckdienlich, es ist ersprießlich, m. folg. bl. Conjunctiv, mit folg. Acc. u. Infin., ohne bestimmtes Subjekt m. folg. Infin. u. absol., faber haec faciat oportet, Cato: ego crimen oportet diluam, Cic.: exstent oportet vestigia, es müssen durchaus Sp. vorhanden sein, Cic.: quare pransum ac paratum esse hominem oportet, Varro fr.: hoc fieri et oportet et opus est, Cic.: signum ablatum esse non oportuit, Cic.: quos reduci oporteat, Liv.: bellum suscipi od. geri oportet, Liv.: quid facere nos oportet, qui etc.? Cic.: quid oportet nos facere a volgo longe longeque remotos? Hor.: interrogo vos, quid me haec si fiant facere oporteat? Sen. rhet.: cum consilio nostro subvenire saluti communi oporteret, Cic.: indulgere potius comitati patrum atque obsequio plebis oportuit, Liv.: primum assumere (einnehmen) oportet, quae nauseam faciunt, Scrib. Larg. – im Ggstz. zu necesse est, zB. tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset, Cic. – in der Umgangsspr., statt des Infin. od. Acc. u. Infin. m. Partic. Perf. Pass. (s. Spengel Ter. Andr. 239. Wagner Ter. heaut. 200), at non missam oportuit, Plaut.: aurem admotam oportuit, Plaut.: mansum oportuit, Ter.: interemptam oportuit, Ter.: non oportuit relictas, man hätte sie nicht verlassen sollen, Tac. – bei Spät. mit folg. ut u. Konj., P. Syr. sent. app. 31. p. 367 R.2 Augustin. de civ. dei 1, 10. Boëth. de cons. phil. 1. pros. 4. – absol., quidquid vero non licet, certe non oportet, Cic.: alio tempore atque oportuerit, Caes. – / Persönl. im Plur., morbosum factum, ut ea quae oportuerint, facta non sint, Cael. Antip. bell. Pun. sec. hist. 5. fr. 36 ( bei Prisc. 8, 77).
-
3 oportet
oportet, tuit, ēre, verb. impers., es muß, sowohl = es ist nötig, es gebührt sich, als = es ist zweckdienlich, es ist ersprießlich, m. folg. bl. Conjunctiv, mit folg. Acc. u. Infin., ohne bestimmtes Subjekt m. folg. Infin. u. absol., faber haec faciat oportet, Cato: ego crimen oportet diluam, Cic.: exstent oportet vestigia, es müssen durchaus Sp. vorhanden sein, Cic.: quare pransum ac paratum esse hominem oportet, Varro fr.: hoc fieri et oportet et opus est, Cic.: signum ablatum esse non oportuit, Cic.: quos reduci oporteat, Liv.: bellum suscipi od. geri oportet, Liv.: quid facere nos oportet, qui etc.? Cic.: quid oportet nos facere a volgo longe longeque remotos? Hor.: interrogo vos, quid me haec si fiant facere oporteat? Sen. rhet.: cum consilio nostro subvenire saluti communi oporteret, Cic.: indulgere potius comitati patrum atque obsequio plebis oportuit, Liv.: primum assumere (einnehmen) oportet, quae nauseam faciunt, Scrib. Larg. – im Ggstz. zu necesse est, zB. tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset, Cic. – in der Umgangsspr., statt des Infin. od. Acc. u. Infin. m. Partic. Perf. Pass. (s. Spengel Ter. Andr. 239. Wagner Ter. heaut. 200), at non missam oportuit, Plaut.: aurem admotam oportuit, Plaut.: mansum oportuit, Ter.: interemptam oportuit, Ter.: non oportuit relictas, man hätte sie nicht verlassen sollen, Tac. – bei Spät. mit folg. ut u.————Konj., P. Syr. sent. app. 31. p. 367 R.2 Augustin. de civ. dei 1, 10. Boëth. de cons. phil. 1. pros. 4. – absol., quidquid vero non licet, certe non oportet, Cic.: alio tempore atque oportuerit, Caes. – ⇒ Persönl. im Plur., morbosum factum, ut ea quae oportuerint, facta non sint, Cael. Antip. bell. Pun. sec. hist. 5. fr. 36 ( bei Prisc. 8, 77). -
4 oportet
ŏportet, ŭit, 2, v. impers. [2. opus], it is necessary, needful, proper, becoming, or reasonable; it behooves; I ( thou, he, etc.) must or ought (cf.: opus est, necesse est, debeo; oportet denotes the necessity of reason or duty, necesse est that of compulsion).—Constr. class. with a subject-clause, the subj., or absol.; late Lat. also with ut and subj. tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset, Cic. Verr. 2, 4, 39, § 84:(β).hoc fieri et oportet et opus est,
id. Att. 13, 25, 1: ted ipsum oportet hoc profiteri et proloqui, Enn. ap. Non. 232, 24 (Trag. v. 384 Vahl); cf.: qui alteri exitium parat, eum scire oportet sibi paratam pestem parem, id. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39 (Trag. v. 22 ib.):hanc scire oportet, filia tua ubi sit,
Plaut. Cist. 4, 2, 51:servum hercle te esse oportet et nequam et malum,
you must be a truly goodfor-nothing slave, id. Poen. 5, 2, 70:non oportuit relictas (i. e. relictas esse ancillas),
Ter. Heaut. 2, 3, 6:adulescenti morem gestum oportuit,
id. Ad. 2, 2, 6:ut ut erat, mansum tamen oportuit,
he ought to have stayed, id. Heaut. 1, 2, 26:nec mediocre telum ad res gerendas existimare oportet benevolentiam civium,
Cic. Lael. 17, 61:pecunia, quam his oportuit civitatibus pro frumento dari,
that was to be given, id. Verr. 2, 3, 75, § 174:unde habeas, quaerit nemo, sed oportet habere,
Juv. 14, 207.—With subj.:ex rerum cognitione efflorescat et redundet oportet oratio,
Cic. de Or. 1, 6, 20:me ipsum ames oportet, non mea,
id. Fin. 2, 26:valeat possessor oportet,
Hor. Ep. 1, 2, 49.—Also (late Lat.) constr. with ut and subj., Aug. Civ. Dei, 1, 10; Boëth. Consol. Phil. 1, pros. 4.— Absol.:si denique aliquid non contra ac liceret factum diceretur, sed contra atque oporteret... est enim aliquid, quod non oporteat, etiam si licet: quicquid vero non licet, certe non oportet,
Cic. Balb. 3, 7; cf.:ne quid fiat secus quam volumus quamque oportet,
id. Att. 6, 2, 2:alio tempore atque oportuerit,
Caes. B. G. 7, 33:longior quam oportet sermo,
Quint. 8, 3, 53; cf. id. 8, 2, 23; 9, 4, 144.—Plur. (anteclass.): ut ea, quae oportuerint, facta non sint, Caecil. ap. Prisc. p. 827 P.:haec facta ab illo oportebant (al. oportebat),
Ter. Heaut. 3, 2, 25; cf. id. And. 3, 2, 1. -
5 oportet
uit, —, ēre impers.1) нужно, следует, надлежит, целесообразноesse (= ĕdere) oportet ut vivas, non vivere ut edas rhH. — нужно есть, чтобы жить, а не жить, чтобы естьnon solum oportet, sed etiam necesse est C — не только целесообразно, но и необходимоalio tempore atque oportuerit Cs — в другое, чем следовало, (в ненадлежащее) время2) должно быть, по-видимому, видноservum te esse oportet nequam Pl — ты, видно, негодный рабincendium oportet fiat Pt — (где-то,) надо думать, пожар
См. также в других словарях:
PORTICUS — I. PORTICUS Romaeplures fuêre: in his Livia, et Octavia, ab Augusto aedificatae. Una in via sacra iuxta templum Pacis, cuius meminit Ovid. l. 6. Fast. v. 639. Disce tamen veniens aetas: ubi Livia nunc est Porticus, immensa tecta fuêre domus.… … Hofmann J. Lexicon universale
QUINGENTI — Graece Πεντακόσιοι, Senatus Atheniensis. Postquam enim Solon constituisset, ut quotannis summae praeesset Rei public. Quadringentorum Senatus, auctô deinde, sive in ordinem redactô Tribuum, quae decem fuêre (cum antiquitus quatuor solum essent)… … Hofmann J. Lexicon universale
